Onte celebrouse en Santiago de Compostela a presentación de En vías de extinción. No acto, celebrado na libraría Lila de Lilith, participarón Manuel Bragado, María do Cebreiro e María Reimóndez. 
 
Arredor de 30 persoas poideron gozar dun evento marcado polos agasallos que fixo a autora aos asistentes: unha canción en alemán (Komm bitte nicht zu mir. Ganz Schön Feist) traducida ao galego, un discurso inédito da protagonista da novela (que se reproduce ao final desta nova) e unha árbore para seguir coa labor de Gaia, protagonista de En vías de extinción. 
Con motivo da presentación en Compostela saiu publicada unha noticia en La Voz de Galicia que reproducimos a continuación: 
 

A escritora María Reimóndez, que en xullo publicou a súa obra En vías de extinción, intenta sacudir conciencias coa palabra. Reimóndez presentou onte esta última novela na libraría Lila de Lilith. O texto conta a historia de Gaia, unha muller excéntrica, rebelde, lesbiana e nacionalista. A autora escolleuna a ela como protagonista porque “a xente que vive nas marxes da sociedade ten un maior enfoque crítico”. Non obstante, a pesar das súas características, que ninguén pense que vai encontrar neste libro un tratado sobre a liberación da muller. “É triste que na literatura siga sendo noticia o feito de que a protagonista dunha historia sexa unha muller”. As súas leccións son para toda a sociedade, non é unha reflexión sobre a situación da muller”, advirte a escritora, que convida a ler a novela porque ofrece “a posibilidade de contemplar a realidade desde unha perspectiva que non é moi accesible normalmente”, universos en vías de extinción dos que por sorte aínda se pode gozar grazas a un bo libro.

>> Discurso inédito de Gaia Dobao Pombo, protagonista de En vías de extinción (non aparece na novela):

TEORÍA E PRÁCTICA DO DISCURSO
Discurso sobre o valor terapéutico das patadas (ou couces) no cu presentado ante a Sociedade Terapéutica Galega
Estimada e ilustre audiencia:
É un pracer para min poder dedicarlles estas palabras con total respecto e dignidade e porén inserir no título do meu relatorio a palabra “cu”, indignamente expulsada do vocabulario máis formal. Dito isto, non vou entrar agora aquí nun longo debate sobre eufemismos e tecnicismos porque o tema que nos ocupa precisa do seu espazo propio/cuarto propio.
Sen dúbida, un xuntoiro tan ilustre de terapeutas pensará se cadra ante este título que é a miña intención explicar as interesantes combinacións da articulación do xeonllo, falar de artroplastias ou do coidado á hora de facer exercicio para non estragar tal delicado aparello. Moi ao contrario, non penso falar do valor fisioterapéutico dos couces no cu, senón máis ben do seu valor metafórico, se ben non teño nada en contra do literal.
O couce no cu é sen dúbida unha actividade deostada e á que se lle ten perdido moito o respecto pero se atendo ao que me dicía o señor Manuel: Máis vale un couce a tempo… Ou se me permiten explicitar en ousadía políglota, como di un meu bo amigo, lieber ein Schreck am Ende als ein Schreck ohne Ende. Traducido: mais vale un fin espantoso ca un espanto sen fin. E diso precisamente quero falar hoxe. Da patada no cu. Do couce da besta. Da expulsión sine die de certas persoas da nosa vida.
Miña mai adoitaba dicir que a vida é un longo proceso de despedida e se ben isto pode soar melancólico eu creo que ten bastante máis de revolucionario do que parece. Porque na vida as despedidas son necesarias, se ben, para a miña estupefacción, os seres humanos parecen ter unha certa imposibilidade de executalas. Porque a grande verdade é esta: hai persoas que son tóxicas. Persoas que contaminan. Algunhas con intención, a maior parte delas por confusión, por non saber que querer na vida, por andar dando voltas como rodas de muíño, por seren incapaces de tomar unha decisión, por acumular merdas en forma de cartos ou poder, por ter un ego que non cabe pola porta dun cortello e un longo etcétera. E eu non me meto, cada quen pode perder o tempo que temos enriba da terra en vivir na máis pura infelicidade perseguindo miraxes ou rutinas. Pero comigo que non conten. E canto máis lonxe mellor. Aí é onde entra a patada ou couce no cu.
Ese movemento liberador da rótula, de dicir adieu, de que o último que a outra persoa vexa de nós sexa o noso cu na versión pacífica de dar as costas ou a sola do noso zapato na versión máis canfurneira. A vida é demasiado valiosa, penso eu, para malgastala en quen non nos trata con dignidade, en quen espera de nós que ouveemos coma cans á lúa chea para recibir algo de atención, en quen pretende meternos nunha caixa, en quen insiste en asignarnos un furado como único lugar habitable. Persoas que se dedican a criticar sen fin, a definirnos pola súa vara, a queimarnos unha e outra vez por ver se da nosa cortiza negra sae despois petróleo ou un diamante. Pois que vaian buscar a casa cristo. A vida , insisto, é demasiado valiosa. As malas herbas hai que arrincalas de raíz porque só así poden crecer as árbores e as patacas. Si, todo forma parte do ecosistema, pero tamén as víboras e non por iso ten unha que se deitar con elas.
Unha e outra vez fico estupefacta ao comprobar a insistencia de certas persoas en perseguir a quen lles fai mal, en preocuparse por quen demostra unha e outra vez que lles importan un carallo, en abeirarse a quen dá no canto de sombra choiva radioactiva. Non entendo ese proceso en absoluto e menos entendo que moitas veces implique non ver ou tirar polo lixo a quen verdadeiramente merece a atención, o desvivirse, o afecto. Nunca pode unha deixar de estar atenta a estes procesos de ángulo cego.
Xa sei que para persoas menos túzaras ca min os sentimentos tenden a enguedellarse como hedras na cortiza, pero, pensando fría e terapeuticamente, a onde conduce todo isto? Sen dúbida, á infelicidade. Se a alguén lle temos que andar suplicando o tempo ou a atención, de que vale cando a recibimos? Se alguén nos mide polos nosos cartos, ou pola nosa beleza, ou pola nosa “normalidade” ou carencia dela, que nos queda, botar o que somos pola fiestra e converternos nun billete de cincocentos, nunha barbie enfermeira ou nunha moza con bragas de encaixe? Cada quen verá que contesta a esa pregunta. Eu xa teño para min a resposta.
E como aquí estamos para falar de terapia e tampouco é cuestión de agardar que todo o mundo sexa tan carente de melancolía coma min, se cadra nos primeiros momentos cómpre aferrarse á idea de que a outra persoa, a que queda abandonada con cargos, sentirá a nosa ausencia, sentirá o petar da porta ao pechar ou a dor metafórica de ver o noso cu como último recordo da nosa persoa ou a dor literal no cu propio ante a marca do noso zapato. Eu coa sorte esta de ser pouco melancólica (algunhas das persoas patadeadas mesmo estou segura que dirían que son bruta e insensible porque tiro con quen me amola sen mirar atrás) respondo sempre que ser doutra maneira atentaría contra a miña propia dignidade. Por sorte, polo xeral tende a darme bastante igual o que esa persoa quede pensando unha vez que deixei no seu cu a miña impronta. E se me importa son capaz de concentrar o rumbo cara a outro lugar e seguir. Ademais, estou convencida de que esas persoas normalmente nin se inmutan e tende a darlles bastante igual, ou cando lles dá importado xa é demasiado tarde.
E non nos enganemos, se o couce no cu ten un efecto terapéutico para quen o dá tamén pode ter un efecto didáctico en quen o recibe. Porque eu estou fondamente convencida de que as persoas somos coma cans e que canto máis se nos permite tratar mal a alguén, peor tratamos. O couce no cu é un acto de dignidade extremo, de dicir que hai uns límites que son insuperables. Cada quen ten os seus. E o maior acto de valentía é saber aceptar o couce cando toca recibilo, aprender a encaixalo ben, non aferrarse e tentar facer as cousas mellor a próxima vez.
Por iso, en agradecemento á súa atención, deséxolles saudables patadas (ou couces) no cu. Non traguen, non acepten, no grande e no pequeno, no público pero sobre todo no privado, sexan rebeldes.