Este é o texto que se publicou o 25 de novembro no Diario de Pontevedra para lembrar a loita contra a violencia de xénero. Houbo outras autoras e autores que colaboraron, podedes ler pinchando AQUÍ o texto do crítico Ramón Nicolás.
Unha de nosoutras
Diranche que non hai saída.
Diranche que es unha vítima.
Diranche que es culpable.
Diranche que es dependente.
Diranche que es covarde.
Pero eu direiche.
Non estás soa.
Es forte.
Tes alento.
Tes dignidade.
Es unha de nosoutras.
E nosoutras non te abandonamos nunca. Nosoutras somos as mans que te buscan para desenguedellarte dese argazo que te esgana. Desa culpa. Desa dependencia. Dese non saberás vivir sen min. Dese non haberá ninguén que te queira coma min. Dese ninguén te apoia. Porque nosoutras comprendemos. Comprendémoste. Sabemos do difícil que é estar nesa posición, o difícil de non saber sequera como chegaches a ela, se ben os sinais están aí na sociedade cada día.
Esa sociedade que agora te sinala, que pon puntos ás túas iniciais, aplaudía cando de pequena che deron as bonecas para poñerte eternamente no lugar da mai e da coidadora. Esa sociedade sinaloute na adolescencia segundo o que fixeses co teu corpo, indicándoche claramente que non che pertence. Esa sociedade púxoche o medo no corpo ante os estraños e a noite para que non saíses da casa e esqueceu indicarche o lugar máis perigoso para as mulleres: o fogar e os coñecidos, os “amigos de” que cando eras pequena te tocaban onde non debían, os amigos teus que un día querían ser máis pensases ti o que pensases. Esa sociedade lexislou en contra túa e reafirmou a túa posición de propiedade en cada tertulia, en cada artigo “gracioso” sobre prostitutas, en cada lección sobre o aborto, en cada denominación do lesbianismo como enfermidade, en cada estigmatización das que nos chamamos feministas e loitamos pola xustiza como tolas, bruxas, túzaras, incultas, idiotas ou simplemente irrelevantes. Esa sociedade mirou para outro lado o día que entregaches o que eras para cumprir os obxectivos que tan claramente che fora marcando: ter un home, servir, aturar, coidar, calar. Ficar sempre nun segundo plano. E cando o teu corpo aparece envolto na mortalla, entón escandalízase e engade: “Eran unha parella moi normal”. E tanto.
Pero nosoutras existimos para chegar a ti. As que saímos do burato e entendemos en que consiste a escuridade. E todas as demais compañeiras que en todo o mundo camiñan. E somos masa. E cada día camiñamos tamén por ti. Estamos aquí, ao teu carón, fartas do loito, co corazón lila. Se cadra agora non podes vernos, mais estamos. Nosoutras que promovemos a paz no medio dunha guerra que se libra contra nós cada día e na que xa é hora de que se determinen con nomes e apelidos os culpables, que sexan eles os encerrados, os estigmatizados, os sinalados co dedo, os avergoñados. Para iso cómpre sobre todo pensar de forma diferente, analizarnos cada día, desaprender cada lección aprendida. Da ira do teu corpo e do teu nome faremos sementes de esperanza. Erixiremos fortalezas. Protexerémonos a nós e nós-outras, sobre todo traballando por un mundo no que vós sexades outros e non estes que agora nos agriden. Non haberá descanso nin desalento porque ti, a quen lle din que non vales nada, estás na cerna do noso mundo. Compañeira, igual, amiga. Cada segundo de vida, traballaremos por ti, sen esquecemento. Este é o meu compromiso contigo. Porque es unha de nosoutras, as que ante tanta violencia reaccionamos coa paz e coas mans dispostas a cambiar o mundo.